Uitnodiging Troostwandeling 3de editie
Al heeft de herfst dit jaar toch wat op zich laten wachten, de groeiende kleurschakering zet zich langzaam maar zeker door. De bomen maken zich klaar om hun bladeren los te laten. En naarmate de dagen korter worden, trekken ook wij meer naar binnen, zowel fysiek als geestelijk. De zich verwisselende seizoenen doen ons beseffen dat de tijd vliegt en dat ons leven eindig is. Meer dan anders ervaren we het gemis van onze geliefden die naar de overkant zijn gegaan. Of juist nu voelen we hen meer nabij. Het bezoek aan het kerkhof rond 1 november is nog steeds een traditie die mensen samenbrengt en ruimte geeft om de band met onze overledenen te beleven. Maar er ontstaan ook nieuwe wijzen waarop rouw kan worden gedeeld, zoals een reveil op een begraafplaats, een rouwcafé of een rouwgroep.
Ook onze Troostwandeling, die we voor de derde maal organiseren op zondag 19 november van 14u tot 18u vanaf de Troostplek in de pastorijtuin van Olmen, wil ruimte geven aan een schakering van gevoelens van gemis, rouw en verbondenheid. Naast de geboden kans om tijdens de troostwandeling geliefden te gedenken, geven we dit jaar aandacht aan vormen van rouwen die niet zo zichtbaar zijn, meer bepaald aan rouwen die onszelf aangaat of geliefden die nog in leven zijn.
Tijdens het intermezzo in de kerk van Olmen zullen woordkunstenaars en muzikanten uitdrukking geven zowel aan verlieservaringen als aan veerkracht. Afronden zullen we doen met een sfeervol samenzijn bij een warme drank en iets lekkers in de pastorij of bij de pastorijpoort. Maar eerst doen we tijdens een korte wandeling in kleine groepjes vier halteplaatsen aan, waar iemand een getuigenis van 10 minuten zal geven, waarop dan telkens deelnemers vanuit de eigen ervaring kunnen inpikken. Volgende vier vormen van rouwen zullen ter sprake komen: rouwen bij dementie en ziekte, rouwen bij verslaving, rouwen bij onvervulde kinderwens en rouwen bij verlies van natuur. We heten jullie alvast van harte welkom! Hieronder geven we al een voorsmaakje.
Lies zal getuigen op onze troostwandeling van 19 november (start: 14u pastorijtuin Olmen) over wat voor haar troostend werkt bij gevoelens van rouw in haar leven. Deze geboren verhalenverteller zal ons op poëtische wijze uitnodigen om verweven te geraken met de wonden die het leven kan toebrengen.
Nieuwsgierig? Van harte welkom om te komen luisteren en beleven!
Griet
Afscheid nemen door verslaving
Omdat verslaving een duivel is die om de hoek loert…
Omdat verslaving zoveel stuk maakt…
Omdat verslaving niet iets is enkel van de mens met een afhankelijkheidsprobleem,
maar een hele familie, vriendenkring treft…
Omdat…
Daarom wil ik een korte getuigenis geven.
P., op vele gebieden een zeer getalenteerde jongeman en ik, beiden vooraan de 20, leerden elkaar kennen op retraite. We woonden best wel een eind bij elkaar vandaan en zagen mekaar enkel in het weekend. Er was geen vuiltje aan de lucht. Althans niet in de weekends. Wat P. tijdens de week dronk, wist ik niet.
Na enkele jaren trouwden we, kregen twee flinke kinderen en waren meestal gelukkig. Al waren er toen al sporen van – meer dan gezond was – drankgebruik. Heel langzaam sloop het duiveltje binnen.
Na jaren kon P. af en toe geen les geven, voelde hij zich niet goed. Maar ik zag niet wat er aan het gebeuren was. P waarschijnlijk ook niet. Zo kabbelden heel wat jaren voort maar het drankgebruik nam stilaan een zeer prominente plaats in in het leven van P. Voor het eten als aperitief, bij de maaltijd om het eten nog meer smaak te geven, na het eten als afsluiter… Altijd was er wel een reden om te drinken. Ik had het veel liever anders, maar was machteloos.
Ik voelde dat P. steeds meer afhankelijk werd van de alcohol en kwaliteiten verloor. Zo jammer! Af en toe waren er betere periodes, maar steeds weer had de alcohol de meeste macht. P. kon steeds minder, werd moe, kon niet meer naar school, … Ons leven samen glipte door onze vingers. P. voelde ook dat het niet goed ging. En toch had telkens weer de alcohol het laatste woord. Het werd steeds erger. P. was nog maar een schim van de eens zo getalenteerde fiere leraar. Het echte leven ging aan hem voorbij.
Ik moest hem loslaten terwijl ik hem diep in mijn hart nog zo lief had. Er was niets meer dat ons nog samenhield. Ik moest afscheid nemen van de eens zo zachte, lieve, boeiende man die nu gevangen zat in de tang van de alcohol…
Met deze getuigenis hoop ik een kiertje van een deur te hebben geopend om erover te praten. Hou dit probleem niet voor jezelf, kom ermee naar buiten! Het is GEEN schande!
Mogelijk ontmoet je tijdens de troostwandeling wel iemand die naar je luistert of met je kan praten.
A.V.
Afscheid nemen bij dementie
Mijn zus kwam steeds minder op bezoek met haar man Luc. Als ik ernaar vroeg, deed ze heel ontwijkend, dat hij rust nodig had en liever niet meekwam. Bij sporadische bezoekjes maakte hij vreemde opmerkingen. Terwijl hij vroeger heel charmant was, was hij nu eerder sarcastisch en kwetsend. Het ging van kwaad naar erger. Mijn zus zag er steeds vermoeider en verdrietiger uit. Hun twee zonen trokken zich terug. Pas na een hele tijd vertelde ze me hoe vreemd hij deed. Op een dag had hij de ijskast vol met sinaasappelen gestopt, voor de gezondheid. Of hij at een week lang alleen nog hardgekookte eieren, om te vermageren. Op de duur kon hij zich niet meer concentreren op zijn werk en nam hij ontslag.
Voor mijn zus was het een hele opgave: het huishouden en haar werk en haar man. Ze wou hulp, maar hij kon nergens terecht omdat hij nog maar in de vijftig was. Alleen in de psychiatrie was er plaats, maar dat weigerde ze. Ze hield hem liever thuis. Wij hielpen waar we konden, maar vaak waren we machteloos. Na veel onderzoeken werd uiteindelijk vastgesteld dat hij jongdementie had, en dan nog frontotemporale dementie. De man met wie ze getrouwd was, was niet meer te herkennen.
Toen hij zestig werd, vond zij eindelijk een woonzorgcentrum waar hij terecht kon. Thuis was het niet meer leefbaar. Het kwelde haar dat ze hem niet langer kon verzorgen. Tegelijk was het een opluchting voor haar en de kinderen. De rust keerde weer. We bezochten hem zo vaak als we konden. Hij ging steeds meer achteruit, ook fysisch. Een aantal jaren geleden is hij overleden. Het leek wel of mijn zus een tweede keer afscheid moest nemen van haar man.
(Uit: ‘Dementie, je staat er niet alleen voor, Lieve De Meyer)
Rouw rond verlies van natuur
Wanneer we de dikke gordijnen willen opentrekken rond minder zichtbare en daardoor ook minder erkende vormen van rouw, mag het verdriet over het verlies van de natuurlijke wereld niet ontbreken.
Dan heb ik het over de dagelijkse litanie van verlies: soorten die uitsterven, de massale vervuiling van onze lucht, bodems en oceanen, het verdwijnen van het koraal, de kap van het regenwoud, het smelten van de ijskappen, de vele menselijke en dierlijke slachtoffers van ons drukke wegverkeer, enz. Maar eveneens gaat het over de rouw die je kan ervaren wanneer die laatste bomen in je straat worden gekapt, wanneer die hele oude dorpsboom verdwijnt waar je als kind veel in speelde of wanneer je te oud wordt om je tuin te onderhouden.
Iedereen die in diepe rouw verkeert, ervaart hoe heilzaam het is om zo veel mogelijk in de natuur te vertoeven want dat is, ondanks onze huidige hoogtechnologische maatschappij, nog steeds het leven waar de mensheid voor “bedraad” is. Als wij geboren worden in dit leven, verwachten wij ergens diep in ons wezen nog steeds dat leven in stamverband waarin onze voorouders ingebed waren. Een leven waarbij je als mens voortdurend ervaart dat je deel uitmaakt van de natuur en van een gemeenschap. Een leven met rituelen die ons helpen omgaan met de overgangen van het leven en ons de kans bieden om dankbaarheid te uiten. Een leven waarin het dorp opdaagt als je rouwt, om bij je neer te zitten en te luisteren. Een leven waarin de gemeenschap en de natuur je doen voelen dat je niet gebroken bent en dus ook niet hoeft ‘gefixt’ te worden.
Laat ons even samen ‘dorp’ zijn voor elkaar. Laat ons samen delen wat onze ziel werkelijk kan voeden.
C.M.
