19 en 20 april 2025 Pasen 

Aanhef door de lector

Al lijkt het wachten uitzichtloos, de droom van vrede verder weg dan ooit; al schreeuwt de aarde om de zorg die heelt en oogt haar toekomst hopeloos onzeker; al worden mensen meedogenloos gekwetst en opgejaagd door oorlog en geweld, toch leeft in elk van ons de kleine vlam die aanspoort en bemoedigt. Sta op, koester het licht, geloof dat altijd weer het duister overwonnen wordt. Vind vreugde in de kleine, positieve dingen en laat Gods goedheid ook jouw goedheid zijn. Als al het andere verdampt, blijft nog de draad die mensen met elkaar verbindt, de wind die onze stappen vleugels geeft en pelgrims draagkracht leent, door alles heen. Hoop zij ieders tochtgenoot op onze weg naar vrede.

Inleiding

Dit is de ochtend waarin deze kleine vlam ons aanspoort om op te staan en de weg van het licht te bewandelen als pelgrims van de hoop. Want Gods boodschap luidt als een overwinning op wat onoverwinnelijk lijkt, als een uitnodiging op zijn feest ook al lijkt er niets te zijn om te vieren. Pasen is immers geen feest om naar te kijken. Pasen moet je voelen en beleven: zelf verrijzen uit het duister kluwen waarin je bent verstrikt en met de ogen – knipperend in het morgenlicht – getuigen dat Hij in jou verrezen is. Laat die hoop in ons leven en verder in ons groeien. Hoop zij ieders tochtgenoot op onze weg naar vrede.

Gebed om ontferming

‘Het was nog donker’, zo staat geschreven, ‘toen Maria Magdalena naar het graf ging’. Ze verkeerde in haar nacht van twijfel en ongeloof. Toen kwam er een nieuwe ochtend, een nieuwe dag. Wij bidden dat ook ieder van ons, in welk duister we ons ook bevinden, zoiets gebeuren mag: een nieuw begin van licht dat ontstoken werd in de nacht, onze nacht van ongeloof en moedeloosheid, onze nacht van verdeeldheid en zinloosheid, onze nacht van onrecht en onvrede. Heer, wees ons nabij en ontferm U over ons, dat de schepping mag herademen en weer verkeren in een nieuwe dag van leven en licht. Wanneer al het oude verdampt, blijft nog de draad die mensen met elkaar verbindt, de wind die onze stappen vleugels geeft en pelgrims draagkracht leent, door alles heen. Want uw liefde laat zich door geen nacht weerhouden.

Homilie

Je was er misschien bij die eerste zaterdagavond van februari toen we het ‘Festival van de hoop’ organiseerden in onze pastorale eenheid? Als verantwoordelijke voor de regie werd dit een spannende avond toen reeds het eerste getuigenis ongeveer drie keer langer duurde dan de afgesproken acht minuten en verschillende andere getuigen die tendens ook verder zetten. Met tussendoor fluisterend enkele zinnen met Ingeborg uit te wisselen werd er voortdurend geknipt in de avond die zoals de zaterdag daarop bewees door ons toch perfect was getimed maar hier ondanks alle ingrepen nog grandioos uitliep. De maandag nadien volgde er een lang telefoongesprek met Ingeborg over hoe we dit moesten rechttrekken. Haar gevoel was dat we te weinig hoop hadden meegegeven aan de aanwezigen en dat de getuigen het negatieve uit hun verhaal moesten laten om alleen het hoopvolle te delen. Voor mij kwamen we toen uit bij de kern van de christelijke hoop die centraal staat in dit jubeljaar 2025 ‘pelgrims van hoop’. Het voelt voor mij heel normaal aan dat als een psychiater spreekt over hoop in de geestelijke gezondheidszorg ze de wanhoop in deze sector niet uit de weg gaat met ellenlange wachtlijsten en mensen die het mentaal steeds moeilijker krijgen door alle verwachtingen en uitdagingen in de samenleving. Als een abt vandaag authentiek wil spreken over zijn abdij als een baken van hoop dan moet hij toch ook zijn vragen omtrent de toekomst van het religieus leven in deze tijd delen. In het gesprek met Ingeborg werd voor mij toen heel duidelijk wat de kern is van onze christelijke hoop en dat is net wat we deze dagen beleven: onze hoop is ondanks Goede Vrijdag toch naar Pasen blijven uitkijken en erop blijven vertrouwen dat die dag zal aanbreken. Onze hoop is niet zomaar wat optimisme of kijken naar de leuke kant van het verhaal. Onze hoop is het verdriet en de pijn toelaten en willen geloven dat het ons niet kan verwijderen van een diepe goddelijke liefde en dat daarin Jezus ons is voorgegaan.

In deze heilige/ In de voorbije Paasnacht volg(d)en we na het scheppingsverhaal het joodse volk dat precies voortdurend als een pelgrim onderweg was. Trouwens het scheppingsverhaal begon ook met een beschrijving van een woeste en lege aarde waarin de dingen steeds meer geordend moesten worden en er daardoor licht en leven tot stand kon komen en uiteindelijk de mens tot steeds grotere tevredenheid van God die zag dat het goed was. Reeds in de schepping zit blijkbaar het verlangen ingebakken om te ontsnappen aan de wanorde en het duistere van de werkelijkheid en uiteindelijk in een situatie te geraken waarvan God zelfs kan zeggen dat ze goed is. Heel die scheppingsbeweging is getekend door een diepe hoop op een liefdevolle uitkomst. We volgden het joodse volk op hun terugkeer naar het beloofde land. Ze hadden tijdens hun slavenbestaan de hoop blijkbaar niet opgegeven en bleven trouw aan hun inspiratie het paasfeest vieren dat zo krachtig werd dat ze het aandurfden om de exodus aan te vatten en op tocht te gaan. We waren getuige van de ballingschap en weer geven ze het verbond met God niet op en vertrouwen ze er op dat ze opnieuw als pelgrims naar Jeruzalem zullen mogen trekken om daar hun Godsrelatie gestalte te kunnen geven in de manier waarop ze hun samenleving uitbouwen.

Het is niet verwonderlijk dat Jezus zich deze hoop helemaal heeft eigengemaakt en daardoor juist Gods Zoon genoemd kon worden. Hij leeft ten volle van uit die hoop dat God het goed voorheeft met zijn schepping en met de mens in liefde zo op Hem gelijkend. Vanuit die hoop gaat Jezus als een pelgrim op weg en trekt Hij door het ganse land vaak op weg naar de tempelstad Jeruzalem. Jezus draagt die hoop in zich mee en weet ze uit te delen aan Jaïrus die Hem bidt om zijn dochtertje weer terug te krijgen. Hij beantwoordt de hoop van zovele mensen die in zichzelf opgesloten zitten en geeft hen weer taal om te spreken, klanken om te horen, schoonheid om te zien. Hij verstaat de honger naar zin en betekenis en voelt medelijden met de massa die achter Hem aankomt en vult manden vol brokken brood vandaar beleefden we de voorbije vasten met als thema ‘hoop creëren in deze wereld om ze als brood met iedereen te delen’. Hij schenkt mensen die in de fout gingen weer kansen en maakt dat ze weer durven hopen op hun plaats in de samenleving wanneer de stenen van het oordeel op de grond vallen. Hij blijft hoopvol op pelgrimstocht naar Jeruzalem om er het paasfeest te vieren goed wetend dat de cirkel steeds nauwer worden en de negatieve krachten toenemen. Toch blijft Hij vasthouden aan zijn relatie met God en van daar uit krachtig pleiten voor een oprechte beleving en blijft Hij allerlei mistoestanden aanklagen. Ondanks de dreiging die steeds groter wordt, houdt Hij vol als een pelgrim van hoop. Hij vertrouwt er op dat zijn ganse leven alleen maar gericht is op een veilige bestemming in Gods liefde en dat maakte Hem voldoende sterk om te zeggen: ‘laat dit aan Mij voorbij gaan maar niet mijn wil maar uw wil mag gebeuren”.

Met Pasen ontdekken we hoe die wonderlijke hoop geboren wordt in de harten van de vrouwen bij het graf en in die van de leerlingen die de pelgrimstocht van zijn leven mochten mee beleven. Zij gaan delen in de hoop dat liefde steeds overwint, dat God trouw is en de mens altijd zal beantwoorden ook in het uur van zijn dood. Dit gaan zij uitdragen in die nieuwe tijd met de apostel Paulus voorop. Paulus die Jezus nooit heeft ontmoet tijdens zijn tocht door Palestina maar die Hem wel ontdekt in de hoop die in zijn hart gewekt is en die ook hem als een pelgrim van hoop op tocht doet gaan in heel het Romeinse rijk.

Als wij Pasen vieren stellen wij ons open voor die hoop waarmee Jezus vervuld was en die Hem kracht gaf om het uit te houden in het moeilijke uur op Golgotha, voor die hoop die werd gewekt in de harten van de leerlingen bij het ochtendgloren op die eerste dag van de week en die hen ervan overtuigde dat Gods liefde onoverwinnelijk is. En het is die hoop die ons al pelgrims in deze wereld op weg doet gaan en ons leven in het teken stelt van eens een liefdevolle thuiskomst en ons zo de kracht geeft om onderweg de alledaagsheid van het leven aan te pakken en om te keren, om te luisteren naar wie neerzit in geslagenheid in teleurstelling en die te bemoedigen, om in deze samenleving het zaadje van het Rijk Gods te planten in de hoop dat het een grote boom wordt die veiligheid en welzijn voor velen brengt.

In die zin wens ik dat je deze Pasen mag voelen dat de hoop ook in jou kan leven en dat ze je aanzet om ondanks alle zwaarte als een pelgrim op weg te blijven en niet op te geven….zalig toch!

Norbert Wauters, pastoor 

Bezinning