“De solidariteitswinkel, wat is dat eigenlijk?” vroeg ik aan oprichter en verantwoordelijke May Claes. “Kom en zie!” antwoordde ze zoals Jezus destijds. “We zijn er, elke tweede zondag van de maand in de kerk van Gompel.” Als twee nieuwsgierigen uit de diaconiegroep trokken we er heen, ‘gewapend’ met het Vredeslicht. Mijn nieuwsgierigheid was begin oktober al geprikkeld toen bij de start van het project ‘Veerkrachtige dorpen’ op het paneel ‘positieve zaken in deze pandemie’ door meerdere Gompelaren genoteerd stond: ‘de solidariteitswinkel bleef open!’
Bij wijze van verwelkoming, zo leek het toch, stond voor de ingang van de kerk een open bestelwagen met daarin broodjes en koffiekoeken. Nu bleek dat het bestuur diezelfde ochtend van Valentijnsdag al heel vroeg uit de veren was om bijna 200 ontbijtpakketten rond te brengen. We vingen hier en daar een mondeling ‘dank je wel!’op. Nu stonden voor de kerk, in veilige slagorde verspreid, heel wat mensen geduldig aan te schuiven, want gezien de coronamaatregelen mochten slechts een beperkt aantal ‘klanten’ tegelijk binnen. Zelfs de politie kwam, zag en bevond dat de organisatie coronaproof was. Gezien de voor deze bijzondere tijd vrij grote opkomst, gingen wij eerst een kijkje nemen bij de container achter de kerk, waar verantwoordelijke Cindy ons uitlegde dat dit de plaats was waar mensen kinderspullen konden kopen.
Essentieel voor deze ‘winkel’ is dat iedereen er welkom is, zowel om spullen te brengen als om spullen te halen. Kleding, huisraad, boeken, cd’s, speelgoed, muziekinstrumenten, schilderijen, bloempotten, vazen, … Van grotere zaken zoals een salon, keukenmeubelen, badkamer, kinderkamer, … wordt een foto opgehangen. Elk stuk is te koop aan de vaste prijs van € 0,50. Dat is bewust laag gehouden, zodat iedereen het nodige zou kunnen kopen, terwijl er toch een minimale drempel is waardoor mensen geen dingen gaan meenemen die ze niet nodig hebben. Het motto van deze solidariteitswinkel is ontleend aan Mahatma Gandhi: “Er is genoeg voor ieders behoefte, maar niet voor ieders hebzucht.” Zo worden tegelijk verschillende doelen nagestreefd: Een alternatief bieden voor de wegwerpmentaliteit en aldus een bijdrage leveren aan een beter milieu; een plek creëren waar iedereen welkom is; een winkel aanbieden waar het nu eens niet om geld draait maar om medeleven en respect; solidariteit onder de mensen hier bij ons, om mensen de gelegenheid te bieden hun spullen een tweede leven te geven door ze door te bezorgen aan mensen die ze kunnen gebruiken; maar ook solidariteit met mensen uit het Zuiden, doordat de kleine opbrengst geschonken wordt aan de vzw Musojuna, een organisatie die hulp biedt aan projecten voor kinderen in Ghana. Opkopers met speculatieve bedoelingen worden uitdrukkelijk geweerd.
Ria, die ons warm welkom heette aan de ingang van de kerk, werkt al sinds de oprichting als vrijwilliger mee. Dat is nu ongeveer 15 jaar. Ook haar dochter Peggy en kleindochter Zita zijn inmiddels actief. Blijkbaar werkt de goede sfeer onder de medewerkers aanstekelijk. Trots vertelt de oma dat haar kleindochter voor school een spreekbeurt heeft gehouden over haar vrijwilligerswerk. We kregen de toestemming om de tekst hieronder te publiceren.
Iedere tweede zondag van de maand begint de ploeg van een tiental personen om 12 uur met dozen, die natuurlijk op voorhand gesorteerd werden, klaar te zetten, noodgedwongen op de rijen stoelen in het achterste gedeelte van de kerk. Ideale winkelrekken zijn dat wel niet; het is roeien met de riemen die er zijn. Om 15u sluit de winkel en is het opruimen geblazen. Michiel, die al jaren de betrouwbare boekhouder is, bergt dan de centjes veilig op en noteert de opbrengst. Wat velen niet weten, is dat je er ook kan betalen met vrijetijdscheques van Mol en Balen. “Voor elk onderdeel van de werking is er een verantwoordelijke”, vertelt May terwijl ze glundert. “Zo is Anja verantwoordelijk voor de afdeling voor de volwassenen in het kerkgebouw. De verdeling van de taken is gaandeweg gegroeid naargelang de eigen persoonlijke talenten van eenieder. En op elk van hen kunnen we rekenen! Zo is het fijn werken en kan het project ook blijven doorgaan.”
Sinds kort groeit er een samenwerking met andere organisaties in Mol, die werken rond kansarmoede, nl. Actie Min, Min Mol en Ons Huis. Wat ons echter is opgevallen bij dit project is dat mensen geen toelatingskaart moeten voorleggen, niet eerst door het OCMW moesten worden gescreend, zodat echt iedereen met oprechte bedoelingen er welkom is. Confronteert juist deze coronacrisis ons niet meer dan ooit met het feit dat ieder van ons vroeg of laat door omstandigheden van het leven in een situatie terecht kan komen waarin je niet voldoende geld overhoudt om het nodige in de winkels te kopen? Maar ook jongeren of jonge gezinnen die hun ecologische voetafdruk zo laag mogelijk willen houden, zijn hier dankbare klanten. Hier zijn we allen dorpsgenoten die met elkaar willen delen!
Hoewel onze voeten intussen flink koud waren geworden, was ons hart steeds warmer gelopen door het ontmoeten van deze actieve gemeenschap die, zelfs in tijden van social distancing, mensen ‘warm nabij’ weet te zijn. Het tedere licht uit Bethlehem, waarmee we het olielampje op de vredesduif hebben aangemaakt, blijft daar de stille getuige van. Achteraf liet het bestuur ons weten dat dit gebaar de ploegleden sterk had geraakt en dat het voor hen, als teken van appreciatie, zeker aanmoedigend werkt.